Travel with Kellio #11
24 december 2016 - Thành phố Phú Quốc, Vietnam
De tijd vliegt voorbij, met nog 9 dagen te gaan werd het wel weer eens tijd voor een update.
We waren gebleven bij Melaka. Van Melaka namen we de bus richting Cameron Highlands. Aangekomen in Cameron Highlands pakken we een taxi naar het nabijgelegen dorpje. Onderweg kletsen we gezellig met de taxichauffeur, totdat hij opeens gekke bewegingen begint te maken. We denken beiden nog 'Ach, die zal wel een lange dag gehad hebben, hij moet even verzitten'. Totdat zijn gekke bewegingen overgaan in spastische oncontroleerbare bewegingen, ik in de achteruitkijkspiegel zijn ogen weg zie draaien en hij de auto midden op de weg stil zet. 'Beroerte! Hulp halen, snel!'. Maar... We zijn in een voor ons onbekend land en in een split second gaat de gedachte door ons hoofd 'wat als dit een vooropgezet plan is? Wij de auto uit voor hulp, hij rijdt weg met onze spullen'. We vertrouwen het niet en besluiten snel onze spullen uit de auto te halen en de taxi uit te sprinten. We steken over, kijken elkaar aan, staan te trillen op ons benen, geven elkaar een dikke knuffel en beseffen dat dit heel anders af had kunnen lopen op een weg omringd door ravijnen. Een dieptepunt van onze reis. Terwijl we op zoek willen gaan naar hulp lijkt de taxichauffeur weer bij te trekken en ziet ons aan de overkant van de weg staan 'hey guys, need a taxi?'. Hij lijkt ons niet meer te herkennen, waarschijnlijk had dat even de tijd nodig, want 5 minuten later komt hij naar ons toe rijden en vraagt of hij zijn rit even af zal maken. 'Gast, want denk je zelf? We zijn blij dat we nog leven'. Die wegtrekker? Ach, had ie af en toe wel eens, maar als ie er eenmaal 1 had gehad had ie er weer even geen last meer van, dus we konden met een gerust hart instappen. We bedanken hem uiteraard vriendelijk. Op dat moment verdwijnt de vriendelijkheid bij hem en vraagt hij ons om 5 RM (€1) voor de gereden meters. Ik zie bij Emilio de stoom uit zijn oren komen, hij kijkt hem aan, vraagt of hij serieus is en legt hem nog even uit dat hij niet alleen zijn eigen leven in gevaar brengt, maar ook dat van zijn passagiers. Dat lijkt hem niks te schelen en hij begint met dreigen om de politie erbij te halen, we weten allebei dat dat bluf is, want als hoogstwaarschijnlijk illegale taxichauffeur wilt hij zo ver mogelijk bij de politie vandaan blijven. Maar om meer toestanden te voorkomen hebben we hem 4 RM gegeven. Rib uit ons lijf!
Eenmaal van de schrik bekomen besluiten we de volgende dag een tour te boeken naar de BOH-theeplantage (Best of Highlands), de grootste en meest indrukwekkende theeplantage van Cameron Highlands!
De volgende dag gaan we weer verder: Penang it is! De bustickets boekten we een dag van tevoren. De bus bleek vanaf een andere plek te vertrekken, dan waar wij verbleven. Maar dat is in Maleisie geen probleem, ze zouden ons onderweg oppikken bij een tankstation naast ons hotel (we hadden vooruit betaald, als dat maar goed gaat). Na een half uur begon het zweet ons toch wel uit te breken en vroegen we ons af of de bus ooit nog zou komen en jahoor 5 minuten later kwam ie aanrijden.
Op naar onze eerste stop in Penang: Georgetown. Georgetown is de hoofdstad van het eiland Penang en staat sinds 2008 op de UNESCO heritage lijst. Ook is Georgetown volgens onderzoek de beste stad om in te leven in Maleisie.
Al fietsend verkennen we de streetart waar Georgetown om bekend staat. De muurschilderingen, van Ernest Zacharevic, spelen in op objecten op straat, wat het een leuk 3D effect geeft.
's Avonds spenderen we onze tijd vooral in en rondom Love Lane, een straat vol met gezellige hippe barretjes. Totdat we de laatste dag van een medereiziger horen over de 'tax free bar', dé place to be van Georgetown. De gezelligste 'bar' ooit! Nou ja, bar... Het is een slijterij. De eigenaar zet 's avonds het plastic meubilair op de straat en via mond tot mond reclame ontstaat er iedere avond een gezellig samenzijn van locals en toeristen, héérlijke sfeer!
Van Georgetown gaan we naar Batu Ferringhi, dé toeristische badplaats van het eiland. We stappen de bus in op weg naar ons hotel. Al rijdend komen we erachter dat je de bustickets met gepast geld moet betalen, maar dat hebben we niet, dus de bus weer uit. Op dat moment staat een local op en betaald voor ons, helemaal niet nodig, maar zo lief, de wereld is mooi. Terwijl we de straten van Batu Ferringhi verkennen breekt het noodweer los, regen, onweer, bliksem, alles erop en eraan. We rennen snel naar het dichtsbijzijnde restaurant, het is immers toch lunch tijd. Het is een restaurant waar we anders misschien niet zo snel waren gaan zitten, het ziet er wel érg local uit. Well, lets just give it a go! En lekker dat het was, niet normaal! De rest van de regenachtige dagen in Batu Ferringhi waren we hier te vinden.
Van Penang pakken we de ferry richting Langkawi. Godzijdank had we onze medicijnen tegen zeeziekte ingenomen, de rest van de boot overduidelijk niet. The excorsist #728.
Na het inchecken eten we nog wat bij het Cactus Restaurant om de hoek en lachen we om de slechtste live muziek die we ooit hebben gehoord. We doen nog een drankje op ons terras en gaan daarna voldaan ons bedje in. Totdat Emilio zegt 'Uhhh Kel, blijft rustig en kom hierheen'. Op dat moment weet ik dat, als ik zou weten wat er aan de hand is, ik als een gillend keukenmeisje door de kamer zou rennen. Maar oké, ik blijf rustig, sta op, maar kijk nog even om me heen wat er nou aan het handje was: KAKKERLAK, 1 mm van mijn hoofd vandaan. 'WHAAAAAAAAA!!!!'. Onze klamboe maken we vast onder het bed, het licht laten we die nacht aan en om de beurt houden we de kakkerlakken-wacht.
Je begrijpt dat we hier geen nacht langer zijn verbleven. Op naar een normaal hostel! En wat voor één: lekker bed, warm water, veel ruimte. Dit soort vanzelfsprekendheden van thuis zijn tijdens het reizen zeldzaam, dus extra van genieten, we besluiten een week te blijven!
Van Langkawi vliegen we terug naar Kuala Lumpur. We missen het sporten ontzettend en hebben het hierover met de eigenaar van het hostel waar we verblijven. Hij heeft hier wel een oplossing voor en geeft zijn huissleutel: 'resort oplopen, bewakers negeren, tweede deur rechts vinden jullie de gym. Oh en er is ook een sauna en zwembad, ik zie jullie vanavond wel verschijnen'. Verbaasd en ontroerd kijken we hem aan, weer een prachtig voorbeeld van hoe vriendelijk en gastvrij de Maleisiers zijn.
Met spierpijn vertrekken we van KL naar Indonesie. Bali, here we come!
We waren gebleven bij Melaka. Van Melaka namen we de bus richting Cameron Highlands. Aangekomen in Cameron Highlands pakken we een taxi naar het nabijgelegen dorpje. Onderweg kletsen we gezellig met de taxichauffeur, totdat hij opeens gekke bewegingen begint te maken. We denken beiden nog 'Ach, die zal wel een lange dag gehad hebben, hij moet even verzitten'. Totdat zijn gekke bewegingen overgaan in spastische oncontroleerbare bewegingen, ik in de achteruitkijkspiegel zijn ogen weg zie draaien en hij de auto midden op de weg stil zet. 'Beroerte! Hulp halen, snel!'. Maar... We zijn in een voor ons onbekend land en in een split second gaat de gedachte door ons hoofd 'wat als dit een vooropgezet plan is? Wij de auto uit voor hulp, hij rijdt weg met onze spullen'. We vertrouwen het niet en besluiten snel onze spullen uit de auto te halen en de taxi uit te sprinten. We steken over, kijken elkaar aan, staan te trillen op ons benen, geven elkaar een dikke knuffel en beseffen dat dit heel anders af had kunnen lopen op een weg omringd door ravijnen. Een dieptepunt van onze reis. Terwijl we op zoek willen gaan naar hulp lijkt de taxichauffeur weer bij te trekken en ziet ons aan de overkant van de weg staan 'hey guys, need a taxi?'. Hij lijkt ons niet meer te herkennen, waarschijnlijk had dat even de tijd nodig, want 5 minuten later komt hij naar ons toe rijden en vraagt of hij zijn rit even af zal maken. 'Gast, want denk je zelf? We zijn blij dat we nog leven'. Die wegtrekker? Ach, had ie af en toe wel eens, maar als ie er eenmaal 1 had gehad had ie er weer even geen last meer van, dus we konden met een gerust hart instappen. We bedanken hem uiteraard vriendelijk. Op dat moment verdwijnt de vriendelijkheid bij hem en vraagt hij ons om 5 RM (€1) voor de gereden meters. Ik zie bij Emilio de stoom uit zijn oren komen, hij kijkt hem aan, vraagt of hij serieus is en legt hem nog even uit dat hij niet alleen zijn eigen leven in gevaar brengt, maar ook dat van zijn passagiers. Dat lijkt hem niks te schelen en hij begint met dreigen om de politie erbij te halen, we weten allebei dat dat bluf is, want als hoogstwaarschijnlijk illegale taxichauffeur wilt hij zo ver mogelijk bij de politie vandaan blijven. Maar om meer toestanden te voorkomen hebben we hem 4 RM gegeven. Rib uit ons lijf!
Eenmaal van de schrik bekomen besluiten we de volgende dag een tour te boeken naar de BOH-theeplantage (Best of Highlands), de grootste en meest indrukwekkende theeplantage van Cameron Highlands!
De volgende dag gaan we weer verder: Penang it is! De bustickets boekten we een dag van tevoren. De bus bleek vanaf een andere plek te vertrekken, dan waar wij verbleven. Maar dat is in Maleisie geen probleem, ze zouden ons onderweg oppikken bij een tankstation naast ons hotel (we hadden vooruit betaald, als dat maar goed gaat). Na een half uur begon het zweet ons toch wel uit te breken en vroegen we ons af of de bus ooit nog zou komen en jahoor 5 minuten later kwam ie aanrijden.
Op naar onze eerste stop in Penang: Georgetown. Georgetown is de hoofdstad van het eiland Penang en staat sinds 2008 op de UNESCO heritage lijst. Ook is Georgetown volgens onderzoek de beste stad om in te leven in Maleisie.
Al fietsend verkennen we de streetart waar Georgetown om bekend staat. De muurschilderingen, van Ernest Zacharevic, spelen in op objecten op straat, wat het een leuk 3D effect geeft.
's Avonds spenderen we onze tijd vooral in en rondom Love Lane, een straat vol met gezellige hippe barretjes. Totdat we de laatste dag van een medereiziger horen over de 'tax free bar', dé place to be van Georgetown. De gezelligste 'bar' ooit! Nou ja, bar... Het is een slijterij. De eigenaar zet 's avonds het plastic meubilair op de straat en via mond tot mond reclame ontstaat er iedere avond een gezellig samenzijn van locals en toeristen, héérlijke sfeer!
Van Georgetown gaan we naar Batu Ferringhi, dé toeristische badplaats van het eiland. We stappen de bus in op weg naar ons hotel. Al rijdend komen we erachter dat je de bustickets met gepast geld moet betalen, maar dat hebben we niet, dus de bus weer uit. Op dat moment staat een local op en betaald voor ons, helemaal niet nodig, maar zo lief, de wereld is mooi. Terwijl we de straten van Batu Ferringhi verkennen breekt het noodweer los, regen, onweer, bliksem, alles erop en eraan. We rennen snel naar het dichtsbijzijnde restaurant, het is immers toch lunch tijd. Het is een restaurant waar we anders misschien niet zo snel waren gaan zitten, het ziet er wel érg local uit. Well, lets just give it a go! En lekker dat het was, niet normaal! De rest van de regenachtige dagen in Batu Ferringhi waren we hier te vinden.
Van Penang pakken we de ferry richting Langkawi. Godzijdank had we onze medicijnen tegen zeeziekte ingenomen, de rest van de boot overduidelijk niet. The excorsist #728.
Na het inchecken eten we nog wat bij het Cactus Restaurant om de hoek en lachen we om de slechtste live muziek die we ooit hebben gehoord. We doen nog een drankje op ons terras en gaan daarna voldaan ons bedje in. Totdat Emilio zegt 'Uhhh Kel, blijft rustig en kom hierheen'. Op dat moment weet ik dat, als ik zou weten wat er aan de hand is, ik als een gillend keukenmeisje door de kamer zou rennen. Maar oké, ik blijf rustig, sta op, maar kijk nog even om me heen wat er nou aan het handje was: KAKKERLAK, 1 mm van mijn hoofd vandaan. 'WHAAAAAAAAA!!!!'. Onze klamboe maken we vast onder het bed, het licht laten we die nacht aan en om de beurt houden we de kakkerlakken-wacht.
Je begrijpt dat we hier geen nacht langer zijn verbleven. Op naar een normaal hostel! En wat voor één: lekker bed, warm water, veel ruimte. Dit soort vanzelfsprekendheden van thuis zijn tijdens het reizen zeldzaam, dus extra van genieten, we besluiten een week te blijven!
Van Langkawi vliegen we terug naar Kuala Lumpur. We missen het sporten ontzettend en hebben het hierover met de eigenaar van het hostel waar we verblijven. Hij heeft hier wel een oplossing voor en geeft zijn huissleutel: 'resort oplopen, bewakers negeren, tweede deur rechts vinden jullie de gym. Oh en er is ook een sauna en zwembad, ik zie jullie vanavond wel verschijnen'. Verbaasd en ontroerd kijken we hem aan, weer een prachtig voorbeeld van hoe vriendelijk en gastvrij de Maleisiers zijn.
Met spierpijn vertrekken we van KL naar Indonesie. Bali, here we come!
Laat een prachtig fotoboek afdrukken van je verhalen & foto's. Al vanaf € 21,95.
Uiteraard ben ik al van alles op de hoogte, maar zo terug lezend schieten er weer herinneringen in gedachten. Inmiddels alweer in Vietnam op het eiland Phu Quoc, wat er fantastisch uitziet en een sportschool heeft !! Lekker Hoorrrr.
Nog even en dan zit er alweer een jaar op, ONGELOFELIJK !! Het is in 1 woord AMAZING te noemen wat jullie allemaal hebben gezien en hebben meegemaakt.
Maar eerst nog een week Vietnam en Oud & Nieuw jullie jaar weer compleet maken in Dubai. De cirkel is dan rond, en kunnen jullie vol trots en met een BackPack VOL ervaringen richting Schiphol !!Geniet er nog maar lekker van, Viel Spash en een enorme Dikke Knuffel XXXX van Der Alte.