Travel with Kellio #8
23 mei 2016 - Surfers Paradise, Australië
Oeps, dat is lang geleden sinds onze laatste update. Eerst zullen we jullie geheugen even opfrissen: we waren blijven hangen bij voedselvergiftiging - een kotsmisselijke Emilio en een nog herstellende Kelly in de bus op weg naar Phuket. Ja ja, hebben jullie ‘m weer? Hoe zal dat nou afgelopen zijn? Goh, wat een cliffhanger was dat hè?! GTST zou er nog een puntje aan kunnen zuigen! Onze welgemeende excuses dat we jullie zo lang in spanning hebben gehouden, trouwe volgers.
Emilio heeft de busrit overleefd en heeft het voor elkaar gekregen om zijn eten van de avond ervoor niet bij de buschauffeur ik zijn nek achter te laten, wat een strijder! Vermoeid, stinkend en uitgedroogd kwamen we aan in Phuket, 5 uur laten dan gepland (de NS is er niets bij). Ach, gelukkig had Kelly alvast een hotelkamer geboekt, dat scheelt weer een zoektocht naar een hotel in de bloedhitte. Taxi in en gaan! Maar helaas, de taxichauffeur kon het hotel niet vinden..
Na een aantal uur te hebben rond gewandeld met back- en daypack waren we er klaar mee en besloten we de eerstvolgende beschikbare hotelkamer die we tegenkwamen te boeken, ongeacht de kosten. Dat resulteerde in een hotel met rooftop infinity pool en een kamer met een warme douche en airconditioning. Dólgelukkig, dat begrijp je.
En klaarblijkelijk goed voor een voorspoedig herstel: de volgende ochtend voelde we ons allebei weer een stuk beter! Maar om niet gelijk te hard van stapel te lopen besloten we naar Jungceylon te gaan, een groot winkelcentrum in Patong. Kelly keek even rond in een make-up winkel terwijl Emilio druk bezig was om de chaotische Chinese toeristen te ontwijken, toen Kelly plots met een paar doosjes in haar handen boven een rek uitkwam en ze Emilio de briljante vraag stelde: ‘Kan ik hiermee smokey eyes maken?’. Uhhhhhh!? In de lijn van Kelly’s briljante ideeën ging ze daarna ook nog naar de Thaise kapper... dat kon nooit goed gaan! En dat ging het ook niet... What were you thinking! "Never trust a Thai hairdresser" kregen we nog als tip van een Thaise vrouw. De uren daarna waren erg gezellig kan je wel begrijpen. ‘Uhu’, ‘ja’ en ‘nee’ waren de antwoorden op alle vragen die Emilio stelde.
De volgende ochtend (gelukkig weer een stuk vrolijker) hebben we een scooter gehuurd en gingen we op zoek naar een strand. EN WAT VOOR ÉÉN! Freedom beach komt in de top 3 van mooiste stranden die we hebben gezien. We aten bijna elke avond bij een mooi restaurant genaamd ‘Wine Connection’, Kelly voelde hier inderdaad de connectie.
De volgende dag hadden we een tour geboekt naar de Similan Islands, we werden om 6 uur ‘s ochtends opgehaald om vervolgens over te stappen op een grote speedboot. De rit duurde 2 uur i.p.v. de 20 minuten die de verkoopster ons had beloofd. Maar oké, het was het allemaal driedubbel en dwars waard. Ook al worden de eilanden overspoeld door ... ja alweer de Chinese toeristen. De foto’s spreken voor zich. Helder blauw water en mooie natuur. Tijdens elke stop van de boot hadden we (Emilio dus) de gelegenheid om te snorkelen. Nog steeds op zoek naar die haaien of iets anders leuks sprong Emilio er elke keer snel in gewapend met de GoPro. Na een aantal keer snorkelen was de batterij leeg, geen ramp want Emilio had tot dat moment nog niks gezien en er was nog maar één snorkel stop. Dat zou wel heel frappant zijn als hij dan net bij de laatste snorkel stop iets zou zien. Voel je m al aankomen? Emilio dook een paar keer de diepte in en op een gegeven moment zwom hij oog in oog met de grootste zeeschildpad die hij ooit heeft gezien! Ongeveer 10 seconden zwommen ze naast elkaar verder, één met de natuur, wat een heerlijkheid! Totdat de rest van de toeristen vanuit de boot ook de schildpad zagen en massaal het water in sprongen om met hun wel-opgeladen camera’s een foto te maken. En weg was ie.
De laatste dag gaat de boeken in als eerste keer snorkelen voor Kelly. Goed getimed Kel! 3 maanden prachtige zeeën om in te snorkelen, waarbij ze met geen mogelijkheid het water in te krijgen was. En leuk dat ze het vond! ‘Wow wat veel en wat een mooie visjes!’. En als ze een enge of een ‘grote’ vis zag, deed ze ‘Ksst, die moet even weg gaan’.
Van Phuket hadden we beiden niet zulke hoge verwachtingen: Grote stad, drukte, etc. Laat ons maar op een eilandje verblijven... Maar wauw Phuket, wat heb je ons verrast!
De laatste avond sloten we af bij onze wijn connectie en konden we even terugkijken op de afgelopen maanden. Op naar een nieuw avontuur, op naar Australië. Hierbij komt ook het wennen aan tijden in am en pm. De eerste les kwam dezelfde avond al toen we met koffer en al klaar stonden en nog even de vluchttijden checkte. Oohja we gaan morgen middag pas en niet vannacht...
Daar gingen we dan, naar Australië! Maar eerst nog een overstap in Kuala Lumpur. We hadden ongeveer 1 uur de tijd op het vliegveld voordat de lange vlucht naar Sydney zou vertrekken. Dus op zoek naar eten. Natuurlijk konden we nergens pinnen, hadden we geen lokaal geld en waren de pinautomaten die dag verplaatst naar een andere locatie. Het vliegtuig gingen we uiteindelijk in met zure matten en m&m’s.
Sydney! Ondanks het warme welkom van onze previous-Zaanies + gezellige vrienden van all over the world had Kelly het al snel gezien, Emilio heeft het nog even een paar dagen de tijd gegeven. Sydney is reteduur, zakelijk, onpersoonlijk, chaotisch, stressvol en koud. Leuk voor een citytrip, maar om er een tijdje te wonen en werken: hell no! Dus moest er een plan b komen. Zo gezegd zo gedaan: 2500 dollar lichter, maar een Greyhound buspas richting Cairns en excursies naar Noosa, Whitsundays en Fraser Island rijker.
Op naar de eerste stop: Byron Bay! En man man man, wat een heerlijk sfeertje. Dát is wat we zoeken. Én we hadden een primeur, jut en jul verbleven voor het eerst in een dorm room, prima te doen. Vroeg in de ochtend stonden we op om naar de vuurtoren te gaan voor zonsopkomst, erg mooi uitzicht over de zee en Byron Bay. We liepen terug langs een pad door de bossen en langs het strand waar we ons eerste wilde dier zagen in Australie: de wallaby!
Dit was de perfecte locatie voor Emilio zijn eerste surf les. Kelly is nog steeds geen fan van de zee en al helemaal niet met het hoge haaien gehalte in Australië, dus die sloeg over. Jammer want Emilio heeft dolfijnen gezien!!! Een stuk of tien die rond om een andere surfer zwommen. Een lekker gevoel dat de natuur hier zo levend en dichtbij is. Aan één surfles had Emilio natuurlijk al genoeg, dus de volgende dag huurde hij een surfboard en ging zelf aan de slag terwijl Kel lachend toekeek op het strand. ‘Catching no Waves Dude!!’. Twee dagen later bleek dat Kelly haar angst niet geheel onterecht was toen we op het nieuws hoorden " Shark attack in Byron Bay ".
Op naar Surfers Paradise voor 2 nachten, dan door naar Brisbane op zoek naar een baan.
Maar toen. Ken je dat gevoel? Je komt ergens en denkt ‘JA, dit is leuk! Hier kan ik wel even vertoeven!’. Dat hadden we dus bij Surfers Paradise. Dus hebben we het hostel in Brisbane geannuleerd en ons busticket ook. Op zoek naar een baan en appartement! Binnen 24 uur hadden we een baan (bedieningsmedewerker bij Latitude 28) en binnen een week een appartement. En wat voor een appartement. Laten we beginnen met de locatie: 1 minuut van het strand en 1 minuut van ons werk (ons werk bevindt zich op Cavill Avenue, the place to be in Surfers). Dan de faciliteiten: verwarmd binnenzwembad, buitenzwembad, jacuzzi, sauna, tennisbaan, bbq area. Do I need to say more?
Oh en mocht je je afvragen of we thuis missen...
HELL YEAH! Niets gaat op tegen je vrienden en familie dicht bij je te hebben. Maar aan de andere kant leren en genieten we zoveel van dit avontuur en van elkaar, een ervaring die we nooit hadden willen missen! En nog een voordeel: jullie hebben er een vakantieadresje bij!
See you in Surfers?
Tot de volgende post!
With love,
Emilio en Kelly
Emilio heeft de busrit overleefd en heeft het voor elkaar gekregen om zijn eten van de avond ervoor niet bij de buschauffeur ik zijn nek achter te laten, wat een strijder! Vermoeid, stinkend en uitgedroogd kwamen we aan in Phuket, 5 uur laten dan gepland (de NS is er niets bij). Ach, gelukkig had Kelly alvast een hotelkamer geboekt, dat scheelt weer een zoektocht naar een hotel in de bloedhitte. Taxi in en gaan! Maar helaas, de taxichauffeur kon het hotel niet vinden..
Na een aantal uur te hebben rond gewandeld met back- en daypack waren we er klaar mee en besloten we de eerstvolgende beschikbare hotelkamer die we tegenkwamen te boeken, ongeacht de kosten. Dat resulteerde in een hotel met rooftop infinity pool en een kamer met een warme douche en airconditioning. Dólgelukkig, dat begrijp je.
En klaarblijkelijk goed voor een voorspoedig herstel: de volgende ochtend voelde we ons allebei weer een stuk beter! Maar om niet gelijk te hard van stapel te lopen besloten we naar Jungceylon te gaan, een groot winkelcentrum in Patong. Kelly keek even rond in een make-up winkel terwijl Emilio druk bezig was om de chaotische Chinese toeristen te ontwijken, toen Kelly plots met een paar doosjes in haar handen boven een rek uitkwam en ze Emilio de briljante vraag stelde: ‘Kan ik hiermee smokey eyes maken?’. Uhhhhhh!? In de lijn van Kelly’s briljante ideeën ging ze daarna ook nog naar de Thaise kapper... dat kon nooit goed gaan! En dat ging het ook niet... What were you thinking! "Never trust a Thai hairdresser" kregen we nog als tip van een Thaise vrouw. De uren daarna waren erg gezellig kan je wel begrijpen. ‘Uhu’, ‘ja’ en ‘nee’ waren de antwoorden op alle vragen die Emilio stelde.
De volgende ochtend (gelukkig weer een stuk vrolijker) hebben we een scooter gehuurd en gingen we op zoek naar een strand. EN WAT VOOR ÉÉN! Freedom beach komt in de top 3 van mooiste stranden die we hebben gezien. We aten bijna elke avond bij een mooi restaurant genaamd ‘Wine Connection’, Kelly voelde hier inderdaad de connectie.
De volgende dag hadden we een tour geboekt naar de Similan Islands, we werden om 6 uur ‘s ochtends opgehaald om vervolgens over te stappen op een grote speedboot. De rit duurde 2 uur i.p.v. de 20 minuten die de verkoopster ons had beloofd. Maar oké, het was het allemaal driedubbel en dwars waard. Ook al worden de eilanden overspoeld door ... ja alweer de Chinese toeristen. De foto’s spreken voor zich. Helder blauw water en mooie natuur. Tijdens elke stop van de boot hadden we (Emilio dus) de gelegenheid om te snorkelen. Nog steeds op zoek naar die haaien of iets anders leuks sprong Emilio er elke keer snel in gewapend met de GoPro. Na een aantal keer snorkelen was de batterij leeg, geen ramp want Emilio had tot dat moment nog niks gezien en er was nog maar één snorkel stop. Dat zou wel heel frappant zijn als hij dan net bij de laatste snorkel stop iets zou zien. Voel je m al aankomen? Emilio dook een paar keer de diepte in en op een gegeven moment zwom hij oog in oog met de grootste zeeschildpad die hij ooit heeft gezien! Ongeveer 10 seconden zwommen ze naast elkaar verder, één met de natuur, wat een heerlijkheid! Totdat de rest van de toeristen vanuit de boot ook de schildpad zagen en massaal het water in sprongen om met hun wel-opgeladen camera’s een foto te maken. En weg was ie.
De laatste dag gaat de boeken in als eerste keer snorkelen voor Kelly. Goed getimed Kel! 3 maanden prachtige zeeën om in te snorkelen, waarbij ze met geen mogelijkheid het water in te krijgen was. En leuk dat ze het vond! ‘Wow wat veel en wat een mooie visjes!’. En als ze een enge of een ‘grote’ vis zag, deed ze ‘Ksst, die moet even weg gaan’.
Van Phuket hadden we beiden niet zulke hoge verwachtingen: Grote stad, drukte, etc. Laat ons maar op een eilandje verblijven... Maar wauw Phuket, wat heb je ons verrast!
De laatste avond sloten we af bij onze wijn connectie en konden we even terugkijken op de afgelopen maanden. Op naar een nieuw avontuur, op naar Australië. Hierbij komt ook het wennen aan tijden in am en pm. De eerste les kwam dezelfde avond al toen we met koffer en al klaar stonden en nog even de vluchttijden checkte. Oohja we gaan morgen middag pas en niet vannacht...
Daar gingen we dan, naar Australië! Maar eerst nog een overstap in Kuala Lumpur. We hadden ongeveer 1 uur de tijd op het vliegveld voordat de lange vlucht naar Sydney zou vertrekken. Dus op zoek naar eten. Natuurlijk konden we nergens pinnen, hadden we geen lokaal geld en waren de pinautomaten die dag verplaatst naar een andere locatie. Het vliegtuig gingen we uiteindelijk in met zure matten en m&m’s.
Sydney! Ondanks het warme welkom van onze previous-Zaanies + gezellige vrienden van all over the world had Kelly het al snel gezien, Emilio heeft het nog even een paar dagen de tijd gegeven. Sydney is reteduur, zakelijk, onpersoonlijk, chaotisch, stressvol en koud. Leuk voor een citytrip, maar om er een tijdje te wonen en werken: hell no! Dus moest er een plan b komen. Zo gezegd zo gedaan: 2500 dollar lichter, maar een Greyhound buspas richting Cairns en excursies naar Noosa, Whitsundays en Fraser Island rijker.
Op naar de eerste stop: Byron Bay! En man man man, wat een heerlijk sfeertje. Dát is wat we zoeken. Én we hadden een primeur, jut en jul verbleven voor het eerst in een dorm room, prima te doen. Vroeg in de ochtend stonden we op om naar de vuurtoren te gaan voor zonsopkomst, erg mooi uitzicht over de zee en Byron Bay. We liepen terug langs een pad door de bossen en langs het strand waar we ons eerste wilde dier zagen in Australie: de wallaby!
Dit was de perfecte locatie voor Emilio zijn eerste surf les. Kelly is nog steeds geen fan van de zee en al helemaal niet met het hoge haaien gehalte in Australië, dus die sloeg over. Jammer want Emilio heeft dolfijnen gezien!!! Een stuk of tien die rond om een andere surfer zwommen. Een lekker gevoel dat de natuur hier zo levend en dichtbij is. Aan één surfles had Emilio natuurlijk al genoeg, dus de volgende dag huurde hij een surfboard en ging zelf aan de slag terwijl Kel lachend toekeek op het strand. ‘Catching no Waves Dude!!’. Twee dagen later bleek dat Kelly haar angst niet geheel onterecht was toen we op het nieuws hoorden " Shark attack in Byron Bay ".
Op naar Surfers Paradise voor 2 nachten, dan door naar Brisbane op zoek naar een baan.
Maar toen. Ken je dat gevoel? Je komt ergens en denkt ‘JA, dit is leuk! Hier kan ik wel even vertoeven!’. Dat hadden we dus bij Surfers Paradise. Dus hebben we het hostel in Brisbane geannuleerd en ons busticket ook. Op zoek naar een baan en appartement! Binnen 24 uur hadden we een baan (bedieningsmedewerker bij Latitude 28) en binnen een week een appartement. En wat voor een appartement. Laten we beginnen met de locatie: 1 minuut van het strand en 1 minuut van ons werk (ons werk bevindt zich op Cavill Avenue, the place to be in Surfers). Dan de faciliteiten: verwarmd binnenzwembad, buitenzwembad, jacuzzi, sauna, tennisbaan, bbq area. Do I need to say more?
Oh en mocht je je afvragen of we thuis missen...
HELL YEAH! Niets gaat op tegen je vrienden en familie dicht bij je te hebben. Maar aan de andere kant leren en genieten we zoveel van dit avontuur en van elkaar, een ervaring die we nooit hadden willen missen! En nog een voordeel: jullie hebben er een vakantieadresje bij!
See you in Surfers?
Tot de volgende post!
With love,
Emilio en Kelly
Daar zit ik dan aan tafel, kwarkie, koppie thee en jullie reisverhaal voor me neus. Heerlijk om dit allemaal weer te lezen. Vooral als ik naar buiten kijk;het zeikt van de regen.
Ik ben blij dat het allemaal goed gaat met jullie.
Dikke kus. Mamma.
Weer een fantastisch verslag !! Inmiddels al weer een tijdje in het stadje "Surfers Paradise" en dat bevalt jullie prima. Werken en vakantie in 1, lekker hoorrrrrr. Een prettige bijkomstigheid is uiteraard het feit dat jullie flink wat dollars kunnen reserveren, en dit avontuur straks nog een welverdiende verlenging kunnen gaan geven. Voor wat betreft het missen van vrienden en familie; DON`T CARE, want wij, en iedereen die wij over jullie avontuur spreken zegt; Ze hebben groot gelijk en respect voor de keuze om dit te gaan doen, HELL YEAH !!! Uiteraard missen wij jullie ook, maar een regelmatige app en soms even een Skype momentje geven voldoende voldoening om het gemis weer even te compenseren. Als je hierbij de GUN factor nog eens optelt, dan kan ik voor nu niets anders zeggen dan; Keep Going, And Love U2 With Whole Mijn Hartje !!
Dikke Koezzzzz, Der Alte.
Wat een reis maken jullie.
Ik wens jullie nog heel veel reisvermaak.
Ik zie jullie verslag laat, maar wat een leuk verhaal weer. Ben zelf een week terug van een lekkere, luie vakantie op Tenerife. Ff bijtanken. Zo te lezen, moet jullie tank aardig gevuld zijn. Enjoy!