Travel with Kellio #10

Het valt af en toe niet mee om momenten te vinden om te bloggen. We hebben het natuurlijk o-zo-druk met genieten. Even terugspoelen voor ons, maar we waren gebleven bij het duiken in Australië. Ik heb gedoken bij het schipwrak van de S.S. Yongala. Schildpadden check, HEEL erg grote vissen check, een stuk of 10 slangen check en natuurlijk het wrak zelf.... haai?! Nog steeds niet! Zucht. Terwijl andere duikers op het zelfde moment dat ik dook wel een haai hebben gezien! Dit had ik nou niet van je verwacht Aussie, als er één plek was waar ik haaien had moeten zien...

We vervolgden onze tocht naar het noorden en belandden op Magnetic Island. Klein eilandje, mooi resort en lekker op het strand gelegen. Geen spannende avonturen beleefd die 2 dagen, op een paar slaapzaal-momenten na. 1: een dronken naakt meisje (niet Kelly) die midden in de nacht aan mijn voeten voelde. 2: een dronken jongen die meerdere malen die nacht in zijn slaap de hele boel bij elkaar schreeuwde en kots geluiden maakte. Note: hij sliep in het bed onder Kelly. Lekker geslapen dus.

Onze laatste vier dagen van ons Australië avontuur hebben we in Cairns doorgebracht. Een erg gezellige stad waar het hele jaar door mooi weer is. Tijdens de Cape Tribulation tour was het weer tijd om onze Australian Wildlife Bingo aan te vullen met dieren die we nog niet in het wild zijn tegen gekomen. Tot zover hadden we de: wallaby, humpback whale, koala, kangaroo, schildpad, kookaburra en dolfijn al. Na de tour konden we ook de zeldzame cassowary vogel met twee kuikens, python en een aantal krokodillen toevoegen. De haai heeft het verpest voor de bingo. Walvissen, dolfijnen en kangaroos hebben we wel dubbel dus als iemand wil ruilen voor de haai, graag.

De laatste dag was aangebroken. Een dag waar Kelly al een paar maanden niet van kon slapen. Niet omdat ze bang was om het land te verlaten maar omdat mijn verjaardags cadeautje aan Kel vandaag zou plaatsvinden. Het leek ons mooi om op de laatste dag afscheid te nemen van Australië door te gaan SKYDIVEN! Op 15.000 ft. Ongeveer 4,5 km zijn we het vliegtuigje uit gerold en na een vrije val van 60 sec. keken we uit over het great barrier reef. We dwarrelden naar beneden, zagen nog een schildpad onder ons zwemmen en landden op het strand 'mission beach'. (Alles is gefilmd dus dat komt later)

De reactie die de meeste mensen hebben nadat ze zoiets doen is "waaauww, adrenaline, vet, nog een keer". Onze reactie? : leuk. Zou je het nog een keer doen? Mwah. Het was wel leuk hoor maar weet niet waarom iedereen zo overdreven reageert. Haha daar waren ze niet zo blij mee dus ging de camera snel uit.

De volgende dag stapten we weer het vliegtuig in maar deze keer bleven de deuren dicht. Nieuw Zeeland was de volgende bestemming. De reis hier hadden we al helemaal gepland zodat we nergens over na hoefden te denken. We werden opgehaald en met een busje het hele Noordereiland rondgereden, accommodaties waren geregeld en activiteiten waren geboekt. Na een dag in Auckland gingen we naar the bay of islands. Prachtig landschap en natuur. Een boottocht naar the hole in the rock bracht ons naar... inderdaad een rots met een groot gat er in. Soms kon de boot er net doorheen maar de zee was te ruw. Onderweg zagen we een paar zeehondjes en heel veel dolfijnen die naast de boot en achter de boot het water uit sprongen. 

Na een korte tussenstop in Auckland gingen we richting het zuiden. Raglan staat bekend als perfecte surfspot omdat de golfen hier naar links breken en dat gebeurt maar op een paar plekken in de wereld. Her was alleen niet echt goed surfweer dus besloten we een yoga lesje te nemen. We waren wel weer toe aan wat "training" dus de yoga instructrice deed haar best om de moeilijkste posities en bewegingen tevoorschijn te halen om aan ons verzoek "we need a good workout" te voldoen. Het was ook nog is een prachtige locatie, op een puntje van een berg met uitzicht over de zee.

Van Raglan gingen we naar Waitomo waar we een glowworm cave tour hebben gedaan. Met een bootje diep de grotten in en dan alle lampjes uit. Dan zag je overal om je heen kleine lichtjes. "Dat zijn glowworms, nouja eigenlijk geen wormen maar maden... alleen wil niemand geld betalen om een paar maden te zien dus noemen we het glowworms" aldus onze tourleider hahaha. 

We keken meer uit naar de avond in Mourea. Deze avond zouden we bij een echte Maori stam overnachten en zelf beleven hoe de oorspronkelijke bewoners van NZ leefden en op sommige plaatsen nog steeds leven. Met hun eigen taal en culturele gebruiken werden we ontvangen. In de folder van de tour stond "more than just a simple show". Wat volgde was een groot toneelstuk waar weinig echts aan was en de maori mensen daar zaten een beetje onderuitgezakt en ongeïnteresseerd. Toen we dit ook tegen onze bus bestuurder zeiden antwoordde hij: ja dat weten we daarom doen we deze activiteit vanaf volgende week ook niet meer. Uhh oke nou bedankt he. Ze konden wel goed zingen, dat dan weer wel.

Van Mourea naar Rotorua, en die naam omschrijft de geur van de stad wel een beetje. De hele stad stinkt naar rotte eieren. Dit komt door de vulkanische activiteit in en rond Rotorua. Je ziet overal pruttelende modderpoelen, dit ontstaat door het zwavelwaterstof dat omhoog komt. Bij toeval stuitte we op een van de mooiste momenten uit ons NZ avontuur. Tijdens een wandeling hoorden we in de verte mensen zingen en besloten we een kijkje te gaan nemen. Dit bleek een “Kapa Haka” performance te zijn die een keer in het jaar werd gehouden onder de Maori stammen. Dit was dus de ECHTE Maori Experience waar geen toeristen bij waren. We zagen complete Maori groepen van soms wel 60 personen jong en oud samen de traditionele Haka dans doen en oude Maori liedjes zingen. Kippenvel!  
De volgende stop zou weer een Maori culturele nacht worden dus we zaten alweer te wachten op nog een poppenkast. Echter merkten we snel dat dit een echt oprechte familie was en werd dit een hele mooie ervaring. We leerden een "hangi" maken. Dat is een traditioneel feestmaal dat bestaat uit vlees, kip, aardappel en groente die in een gat in de grond met hete kolen worden gedaan en dan met dekens en zand worden begraven zodat ze tegelijk gegrild en gerookt worden. Zelf maakten we "fried bread" dat heel erg op platte oliebollen lijkt. Ook kregen we te zien hoeveel ze voor hun gemeenschap doen en vooral voor de kinderen.

Next stop was Blue Duck station. Een gigantische boerderij in de bergen. Mooie groene natuur en bergen overal waar je keek. En schapen, heel veel schapen (per inwoner lopen er plusminus 15 schapen rond). Onze buschauffeur (waar we ons al vanaf het begin aan irriteerden) zei dat er een mooie wandeling naar een waterval was, dus die gingen we in de vroege ochtend doen. Later op de middag hadden we een farm safari. Na 2 uur door de modder gelopen te hebben en we bij de waterval aankwamen vond onze chauffeur het wel een goed moment om te vertellen dat we hier tijdens de safari ook zouden komen, maar dan met de jeep... Kelly was ‘m bijna aangevlogen. 4 uur door de modder lopen terwijl we het straks met de auto gingen doen maakte onze irritatie aan hem er niet minder op.
Later die middag deden we de farm safari met als hoogtepunt knuffelen met lammetjes en een baby geitje.

De zware wandeling van die ochtend bleek een grote vergissing te zijn, want de volgende dag stond de Tongariro Alpine Crossing op het programma. Verkozen tot werelds beste eendaagse hikes. 21,4 km over bergen en vulkanen. Na 2 km begonnen de blaren en spierpijn van de vorige ochtend al op te spelen, met dubbele laag blarenpleisters gingen we verder. Bij ongeveer 3,5 km stond een bordje "weet u zeker dat u verder gaat? Als u niet fit genoeg bent kunt u beter omkeren en terug lopen". Ik zag de twijfelende blik van Kelly, maar kom op, dat kunnen wij wel. Toen kwamen we het bordje tegen " devil's staircase ". Zo heet het gedeelte van de tocht en de naam zegt het al.. we keken omhoog en het enige dat we zagen was een hoge berg met steile traptreden. Puffend en hijgend kwamen we boven waar een (de)motiverend bordje stond: nog 5,5 uur tot het einde (en dit was na 2 uur lopen). We moesten nog verder omhoog en het begon dus ook kouder te worden, het hoogste punt van de klim lag op bijna 1900m. Met uitzicht op de bergen en vulkanen er omheen, de bekende "Mount Doom" uit de film Lord of the Rings. Kelly heeft deze "wandeling" wel 100 keer vervloekt en droomde al van een warme douche en een zacht bed maar we hadden nog een heeeeeel stuk te gaan. 

Een paar van Kelly's uitspraken als we weer een steil stuk beklommen met zware benen en koude wind om onze oren waren: "werelds beste wandeling?! Ik weet niet wat mensen hier aan vinden, als je dit voor je lol doet ben je echt niet goed bij je hoofd"

"Als mensen zeggen dat ze dit leuk vinden dan liegen ze"

"Ik ga niet meer verder, laat die reddingshelikopter maar komen ik betaal die €10.000 wel"

"Ik rol nu nog liever van de berg af dan dat ik nog 1 stap zet"

Ziet een gezin met twee kinderen lopen. “Die ouders moeten opgepakt worden voor kindermishandeling!”

"Mensen horen toch niet op een vulkaan?! Mensen op een vulkaan is als een lul op een drumstel!"
-Lul op een drumstel? 
"Ja! Slaat nergens op!"

Ze is haar Amsterdamse zeikhumor nog niet verloren, een seizoen Geer & Goor is er niks bij. Uiteindelijk hebben we er 7 uur en 15 minuten over gedaan en kunnen we terug kijken op een memorabele dag van doorzettingsvermogen en teamwork! We did it together! 

Met een klein beetje spierpijn vertrokken we de volgende ochtend richting Wellington, de hoofdstad van Nieuw-Zeeland, maar onderweg kwamen we langs een dorpje waar jaarlijks het wereldkampioenschap "gummboot throwing" werd gehouden. Een regenlaars zo ver mogelijk gooien. Natuurlijk moesten we dat even proberen. Het wereld record voor vrouwen ligt op 33 m. En dat van mannen op 48 m. Even een wereld recordje verbreken en weer door zei ik. Het was iets moeilijker dan gedacht maar ik kwam aardig in de buurt van het vrouwen record met mijn worp van 32 m. Ik heb besloten om er meer tijd in te gaan steken straks in Nederland. 

In Wellington zijn we even de stad rond gelopen en belandden we bij een Greek Food Truck. Dat hebben we lang niet gegeten dus twee pita's met kip graag. Het was weer even Grieks  gezellig daar op straat met de Griekse eigenaar en random Grieken die langs kwamen. De volgende dag stond een lange rit van 8 uur terug naar Auckland op de planning. Dat was ons Nieuw Zeeland avontuur alweer, time flies!

Inpakken en op naar het volgende avontuur, Maleisië! We waren al een keer eerder op het vliegveld van Kuala Lumpur, tijdens de overstap van Thailand naar Australië maar toen kregen we geen stempel in ons paspoort! Daar doen we het juist voor, stempels sparen! Dus die staat er nu dikgedrukt in hoor. Midden in de nacht kwamen we aan in Kuala Lumpur en als je dan een taxi op het vliegveld neemt waar je een kaartje voor moet kopen en hij de meter nog aanzet ook, verwacht je niet echt dat je opgelicht wordt. Ha! Dat dacht je dan verkeerd! Nou scheelt het dat we over een paar euro's praten maar het gaat om het principe. Aangekomen bij ons hostel... uhhh ghetto, zelfs de taxi chauffeur keek ons vragend aan en vroeg: uhh is het hier? Very lonely place, be carefull. We keken elkaar aan en hadden beiden de zelfde gedachte: waar zijn we in beland! Uiteindelijk viel het reuze mee en kennen we de plaatselijke gekkies nu ook. Er staan er twee de hele dag het verkeer te regelen... in een eenrichtingsstraat. 

Dag 1 zijn we op pad gegaan en bij een gigantische shopping mall geweest. Ook al zeggen de mensen die hier wonen dat het deze dagen een beetje fris is... ik was elke keer blij als we even een winkel in gingen zodat ik kon afkoelen en opdrogen. Het is erg benauwd en er waait geen wind door alle hoge gebouwen. Het lijkt wel of heel Kuala Lumpur uit shopping malls bestaat, de een nog groter, mooier en luxer dan de ander. We liepen door een shopping mall waar zelfs een achtbaan doorheen ging! Take that Dubai! ‘s Avonds was er een gratis rooftop barbecue op het dak van ons hostel, en ja we zijn backpackers dus gratis eetuhhh!

Dag 2 was uitslapen en daarna zijn we naar de Botanic Gardens gelopen, in de bloedhitte. Doorweekt aangekomen bij een saaie tuin met vieze meertjes en verder niet heel veel te zien besloten we maar weer terug te lopen. We waren alweer een paar uur in de hitte aan het lopen en we liepen in onze zomer kleding zwetend tussen de locals die lange broeken en truien aan hadden. Een van de mooie dingen aan Maleisië zijn de prijzen. Onderweg zijn we gaan eten voor €4,5 met z’n tweeën en betaal je €1,20 voor een verse fruitjuice.
‘s Avonds zijn we de Twin Towers gaan bekijken en dat doe je het beste door daar tegenover in de Skybar een cocktailtje te drinken met uitzicht op de towers en het park. 

Op dit moment zijn we in Malacca of Melaka of Malakka. Ze schrijven het hier elke keer anders dus ze weten het gewoon niet. In het Grieks betekent malakka heel iets anders dus zeg dat maar niet als je in Griekenland bent anders krijg je ruzie.

Nou he he, we zijn weer bijgepraat. We hebben ook al wat nieuws over onze einddatum, want het kan helaas geen feest blijven. We sluiten wel af met een feestje namelijk oud en nieuw in Dubai bij onze Dutchies waar we onze reis ook mee zijn begonnen, super veel zin in! De planning ziet er dus als volgt uit: Maleisië tot de 26e daarna Indonesië, nog geen einddatum. En dan vliegen we uiteindelijk vanuit Vietnam naar Dubai om oud en nieuw te vieren voordat we weer naar huis toe komen. 

Maar zover is het nog niet, we hebben nog veel te zien en we houden jullie op de hoogte! Geen berg hoogte want we krijgen al blaren als we daar aan denken.

Ooh en Kelly moest weer even wennen aan de Aziatische spicy level, lange groene pepertjes zijn GEEN boontjes Kel. 

Joeeeeee, liefs

Kellio